Verslaving raakt meer mensen dan je denkt
Onlangs hoorde ik dat mijn ex-partner is overleden.
Alleen, en pas na 14 dagen gevonden.
Hij was jarenlang verslaafd aan alcohol.
Wat ik nooit eerder vertelde, deel ik nu.
Omdat het tijd is dat we de schaamte en stilte rondom verslaving doorbreken.
De gedachte laat me niet los
Mijn ex-partner is overleden.
Alleen.
Hij heeft ongeveer 14 dagen dood in zijn woning gelegen, voordat iemand hem vond.
Die gedachte laat me niet los.
We waren al lange tijd uit elkaar.
Maar ooit hield ik van hem.
Ooit geloofde ik in hem.
Tot ik begreep dat je iemand niet kunt redden die zichzelf steeds weer verliest.
Alcohol was sterker
Zijn alcoholgebruik was groot.
Meerdere keren probeerde hij te stoppen, meerdere keren verloor hij.
Het monster alcohol was sterker dan hij.
De overheid had ooit een campagne:
“Drank maakt meer kapot dan je lief is.”
En laat ik je zeggen: dat is helemaal waar.
Alcohol brak hem, en het brak ook een stukje van mij.
Schaamte won het van mijn stem
Wat weinig mensen weten: ik schaamde me tijdens onze relatie.
Voor zijn gedrag. Voor zijn dronkenschap.
Voor het feit dat ik, een slimme, goed opgeleide vrouw, daarin was gestapt.
Dat ik met iemand was getrouwd die al zo diep in zijn verslaving zat.
Ik praatte er niet over.
De schaamte won het van mijn stem.
En ik bleef zwijgen.
Ook toen ik langzaam werd losgeweekt van alles wat me lief is.
Hij hield me weg bij vrienden en familie.
Mijn wereld werd steeds kleiner.
Tot mijn kring piepklein was geworden en zwijgen veiliger was dan spreken.
En ik tóch de kracht vond om zelf een einde te maken aan deze relatie.
Hij was niet de eerste, en niet de laatste
Alcohol sloopte al zijn relaties, stuk voor stuk.
Ik was niet de eerste en ook niet de laatste.
Zijn dood raakt me.
Omdat hij ooit geliefd was.
Omdat ieder mens, dus ook hij, zachtheid in zich heeft.
En omdat hij zijn leven eindigde in totale eenzaamheid.
En toch… blijft alcohol overal vanzelfsprekend
Wat ik de laatste jaren steeds scherper zie, is hoe vanzelfsprekend alcohol is in onze samenleving.
Een glas bij het eten, een borrel op vrijdag, proosten op het leven.
Wie níét drinkt, wordt al snel ‘ongezellig’ gevonden.
Vooral door mensen die zelf wél drinken.
Alsof je afwijkt van een sociale code.
Maar wat daar soms achter zit, is een verhaal.
Een gevecht.
Een grens.
Een verleden dat te veel pijn doet om mee te proosten.
Voor iedereen die zwijgt
Ik schrijf dit om te zeggen: kijk om je heen.
Naar de mensen die zwijgen.
Naar de naasten van iemand die worstelt met verslaving.
De partner, de ouder, het kind, de collega.
Zij dragen vaak een verhaal vol schaamte en stilte, dat niemand hoort.
Tot het te laat is.
Laten we die stilte doorbreken.
En elkaar een beetje beter leren zien.
Misschien is dit zo’n moment
Dit was zijn verhaal. En een beetje ook het mijne.
Misschien herken je iets.
Misschien helpt het je.
Misschien breekt het ergens de stilte.
Ik geloof dat we beter voor elkaar kunnen zorgen als we ook dit soort verhalen durven delen.
Ken je iemand voor wie dit iets kan betekenen?
Deel het gerust.
Soms begint een gesprek simpelweg door iets te durven zeggen. Misschien is dit zo’n moment.
