In zijn derde blog voor stiltebreken.nl onderzoekt W. Hant niet alleen de sporen die de verslaving van zijn vader naliet, maar ook de mogelijke oorzaken ervan. Zonder het goed te praten, maar om het beter te begrijpen.

Zo begon het. Niet met geschreeuw, maar met kleine opdrachten.

Het tweede blog van onze vaste gastblogger, W. Hant.

Dat appje kwam vaak. Begin van de middag. Altijd vriendelijk geformuleerd, alsof het ging om een gewoon boodschapje, zoals brood of fruit.Maar ik wist precies wat het betekende: Vieux. Eén fles per dag drink hij, aangelengd met wat cola. En ik was degene die het vaak moest halen bij de slijter.Altijd weer die schaamte. De gedachte: “Hij denkt vast dat ik het zelf opdrink.”Ik zei natuurlijk niet: “Het is niet voor mij, maar voor mijn man. Hij is verslaafd en ik help hem aan zijn drank.”Want dát deed ik. Ik faciliteerde zijn verslaving. “Nee” zeggen betekende dat hij boos werd. Kwaad. Ziedend. En dat wilde ik mijzelf en de kinderen besparen. Die mochten niet merken hoe de vork in de steel zat. Die probeerde ik te beschermen door te zwijgen en vieux te halen dus.Dagelijks kwam dat duivelse dilemma: Laat ik hem woedend worden? Of loop ik “gewoon” die slijterij binnen? En betaal ik vandaag weer mee aan het verder kapotgaan van ons leven? Weet je wat? Ik fiets vandaag wat verderop naar een andere slijter die me nog niet kent. Dat is wat codependentie doet. Je weet wat je doet. Je weet wat het kost en tóch doe je het.Ik heb stiltebreken.nl opgericht om dit soort verhalen te publiceren, omdat het tijd is dat ze worden verteld zonder schaamte.Herken je dit? Je mag jouw verhaal (anoniem) met me delen. Ik luister. En als jij dat wilt, schrijf ik het op. Je bent niet alleen. Laten we samen de stilte breken.

Vandaag deel ik met toestemming een stukje van het verhaal van iemand dicht bij mij staat. Het verhaal van mijn kind.“Het leven van een verslaafde draait vaak om zelfmedelijden. Dat gold ook voor mij.Mijn dagen verliepen volgens een vast patroon en in het weekend, als ik vrij was van school of werk, was het nog extremer.Ik werd wakker, maar voelde me zelden uitgerust. Vaak viel ik meteen weer in slaap, en dat herhaalde zich soms meerdere keren op één dag. Pas laat in de middag kwam ik echt mijn bed uit.Opstarten betekende: koffie, een paar uppers om wakker te worden, en een joint om de “scherpe randjes” af te vlakken. Op vrije dagen was het dan vaak al drie of vier uur ’s middags.Vooruit plannen? Geen sterk punt als je leeft met een verslaving. Ontelbare keren stuurde ik vrienden een bericht om iets af te spreken, maar reageerde ik pas uren later op hun antwoord. Tegen die tijd hadden ze vaak al andere plannen. Terecht.Boos en teleurgesteld in mezelf omdat ik weer een dag had verprutst, gooide ik er nog maar meer drugs tegenaan. Ongeremd en tot diep in de nacht. Als ik dan eindelijk naar bed wilde, lukte slapen natuurlijk niet vanzelf. Dan maar een mix van alcohol en downers om mezelf knock-out te krijgen.En zo begon de volgende dag weer duf, moe en futloos.Deze cyclus herhaalde zich vijftien jaar lang. Dag in, dag uit. Vooral de verspilde weekenden gingen me steeds meer tegenstaan. Maar ook het constante balanceren tussen uppers en downers eiste langzaam maar zeker zijn tol.Het duurde tien jaar voordat ik het patroon überhaupt begon te zien. Tien jaar van verdoven en zelfmedelijden. En nog eens vijf jaar voordat ik mijn eerste poging deed om af te kicken…”__________________________________________________________________________________________________________________________________Mijn zoon deelt dit verhaal omdat hij anderen wil helpen. Omdat hij weet hoe zwaar het is om in stilte vast te zitten.Heb je een vraag hierover? Of wil jij ook de stilte breken? Als naaste of als verslaafde? Neem contact op.Want hoe moeilijk het ook is, er komt een moment dat je in de spiegel kijkt en inziet: zelfmedelijden of lijden in stilte houdt je gevangen. Alleen jij kunt besluiten om te breken met die cirkel.

Een tijdje geleden was ik te gast in de podcast "Eerlijk over alcohol" van Koos van Plateringen. Het was mijn eerste podcastoptreden, en wat ben ik blij dat ik deze stap heb gezet.Ik vertelde open hoe alcohol alles kapot kan maken wat je lief is. Hoe mijn huwelijk eraan ten onder ging. En hoe het uiteindelijk leidde tot de dood van mijn ex-man, die pas twee weken na zijn overlijden werd gevonden.Wil je de aflevering luisteren? Of denk je dat iemand in jouw omgeving hier iets aan kan hebben? Je vindt hem hier: https://lnkd.in/ehiV45adDoor te luisteren help je mee het taboe te doorbreken. En misschien inspireert het je om ook je eigen verhaal te vertellen. Koos weet precies de juiste vragen te stellen, met oprechte aandacht en integer. Vanuit zijn eigen ervaring richtte hij drankjeminder.nl op en schreef hij het boek Onverdoofd leven in 3D.

"Gewoon geen geld meer geven," zegt hij. "Geen smoesjes meer. De deur dicht. Hij moet maar voelen dat het klaar is. Na zes weken is hij er wel vanaf."Ik kijk hem aan. Hij gelooft het echt.Hij denkt dat hij in zes weken kan rechtzetten wat jaren geleden al scheefgroeide.Dat hij met strakke regels en “harde liefde” een verslaving kan "fixen".Hij ziet niet hoe verslaving langzaam alles overneemt, hoe het elke afspraak, elk gesprek, elke blik besmet. Bij de verslaafde en bij de naaste.Hij kent de eindeloze nachten niet waarin je naar je telefoon ligt te staren.Hij kent de ochtenden niet waarin je wakker wordt met een sprankje hoop dat vandaag misschien anders zal zijn, om vervolgens te merken dat dat niet zo is.Hij heeft geen idee hoe je langzaam kleiner wordt, voorzichtiger, stiller. Hoe je jezelf verliest in het proberen te redden van iemand die daar niet aan toe is.Hij wil oplossen. Ik wil overleven.Ondertussen sluipt codependentie je leven binnen. Heel geleidelijk, totdat je merkt dat je eigen grenzen al lang verdwenen zijn.Niemand “piept anders” na zes weken.De verslaving blijft. De stilte ook.De vraag die overblijft is: hoe blijf je zelf staan terwijl je blijft hopen dat hij ooit kiest voor herstel?

De geur van jenever. Ik kan er niet tegen. Mijn neus ruikt de geur, wanneer de drank of een drinker in de buurt is, nog voordat anderen het ruiken. Wanneer ik er niet bij hoef te staan, dan vlucht ik meteen. Naar een veilige afstand. Liefst helemaal weg. 

Zij zou het rustig houden. Hij zou appen na zijn intake. Dat hadden ze zo afgesproken.

Als moeder van een verslaafd kind sta je altijd op scherp. Je bevindt je in een constante alarmfase. Gevangen tussen hoop en angst. Dag en nacht.

Onlangs hoorde ik dat mijn ex-partner is overleden.Alleen, en pas na 14 dagen gevonden.