Je bent vijftig-plus.
Je kinderen zijn (bijna) volwassen.
Je ouders worden ouder.
En jij?
Je holt.
Van werk naar mantelzorg. Van boodschappen naar een telefoontje met een kind dat “even je raad nodig heeft”.
En ergens, tussen de agenda’s en de appjes,
sluimert een vraag die je lang hebt weggeduwd:
Wie ben ik, als niemand iets van me nodig heeft?
Ik herken het.
Ik waardeer mijn werk en ik zorg graag voor de mensen die me lief zijn.
Maar er kwam een moment dat ik dacht:
als iedereen een stukje van me vraagt, wat blijft er dan over dat van mij is?
Bij stiltebreken.nl hoor ik het telkens:
(vooral) vrouwen die alles draaiend houden en pas in de nacht merken
dat ze zichzelf al jaren op de reservelijst hebben gezet.
Herontdekken wie je bent, voelt dan bijna brutaal.
En toch is het broodnodig.
Want zonder jou, de echte jij,
is er niemand om al die zorg te dragen.
Begin eens klein:
een vrije middag die je níet opgeeft als iemand belt.
Een cursus volgen omdat jij het leuk vindt, niet omdat het handig is.
Een wandeling maken zonder doel, behalve ademen.
Lanterfanten zonder uitleg en zonder schuldgevoel.
Dat is geen luxe. Dat is thuiskomen.
Wat wordt vandaag jouw eerste stap terug naar jezelf?
Beeld: Dziana Hasanbekava via Pexels.com
Add comment
Comments