"Ik heb dit nooit eerder met iemand gedeeld. Uit schaamte hield ik het stil. Maar het knaagde, jarenlang. Want hoe kon ík, een slimme en onafhankelijke vrouw, toch zo verstrikt raken?
Ik woonde 2,5 jaar samen met iemand die al snel verslaafd bleek te zijn. Aan bier vooral. In de date-periode had hij dat goed verborgen gehouden. In de weekenden kwamen daar ook speed en gokken bij. Zodra de speed uitgewerkt was, zat hij nachtenlang achter zijn laptop te gokken.
Ik haalde de boodschappen, sjouwde met meerdere kratjes bier per week en betaalde er nog aan mee ook. Drugs haalde ik niet, maar eerlijk gezegd: als ik had geweten hoe, had ik het misschien gedaan. Zó ver zat ik erin.
Steeds probeerde ik het gesprek met hem aan te gaan. “Stop nou met die onzin,” smeekte ik. Maar stoppen gebeurde nooit. Ondertussen lag ik huilend in bed terwijl ik via internetbankieren toekeek hoe ons gezamenlijke geld verdween. Hypotheek, verzekeringen, Gas en elektriciteit: allemaal gestorneerd, zodat ook dat laatste beetje nog vergokt kon worden.
De wanhoop vrat me op. En dan die ogen… zwart van woede, bedreigend, intimiderend. Soms gaf ik het op, uit angst. Want als hij zo smekend en lief vroeg om geld - “Nog één keer, ik ga nú echt winnen” - wist ik al hoe snel dat zou omslaan in woede als ik nee zei. Dus vluchtte ik vaak het huis uit. En áls ik toegaf, was ik daarna degene die de schade weer moest zien te herstellen.
Na 2,5 jaar was ik kapot. Maar ik heb tóch de relatie weten te verbreken. Achteraf de beste keuze van mijn leven.
Het heeft me jaren gekost om financieel en emotioneel weer op te krabbelen. Van al het geld dat hij vergokte, heb ik met veel moeite nog € 6.500 teruggekregen. De rest beschouw ik als de duurste les van mijn leven. Een afkoopsom van een bak ellende, maar óók een ticket naar een betere toekomst.
Want ja, het was een dure les. Maar ook een bevrijding. Ik koos voor mezelf. En dat was de beste keuze ooit."
Marina (niet haar echte naam)
Beeld: pexels.com (Karolina Grabowska)
Add comment
Comments