Een kind worstelt met verslaving.
Twee ouders willen helpen.
En dan gebeurt het: dezelfde liefde, totaal verschillende aanpak.
De één kiest voor strakke grenzen en consequenties.
De ander voor open armen en steeds opnieuw contact zoeken.
Beiden handelen uit zorg.
Toch kan het thuis dan voelen als een slagveld.
Het is een situatie die bij stiltebreken.nl vaak terugkomt.
Verslaving verdeelt niet alleen de verslaafde en de buitenwereld,
maar ook de mensen die proberen te ondersteunen.
Partners die elkaar normaal blind verstaan, vinden zichzelf ineens tegenover elkaar in plaats van naast elkaar.
Er is geen makkelijke routekaart.
Wat wel helpt: blijf zien dat die verschillende reacties allebei voortkomen uit dezelfde bron: liefde en angst om je kind te verliezen.
En het vraagt moed om, juist na een felle woordenwisseling, opnieuw het gesprek aan te gaan.
Dat is misschien wel de grootste vorm van zorg voor elkaar.
Is dit herkenbaar?
Hoe houd jij als ouder, partner of naaste de verbinding vast, wanneer jullie het fundamenteel oneens zijn over de weg naar herstel?
Beeld: Stijn Dijkstra via pexels.com
Add comment
Comments