In gezinnen waar verslaving speelt, gaat bijna alle aandacht naar degene die ermee worstelt. Logisch misschien: er is crisis, er is zorg, er is angst. Maar dat betekent ook dat er iemand anders aan de zijlijn staat: de broer of zus die meeleeft, die zich zorgen maakt, die zich soms schaamt of boos terugtrekt.
Die broer of zus wil vaak vooral onzichtbaar zijn, want de schijnwerper staat al zo fel op de ander. En terwijl ouders, hulpverleners en familieleden hun energie richten op de verslaafde, raakt het kind dat níet verslaafd is ongemerkt steeds meer op de achtergrond. Hun gevoelens, hun vragen, hun behoefte aan steun verdwijnen vaak uit beeld.
Bij stiltebreken.nl hoor ik het vaak terug: “Mijn broer kreeg alle aandacht, ik kreeg vooral de boodschap: wees sterk, er is hier al genoeg gedoe.” Of: “Ik leerde mijn emoties weg te stoppen, want er was thuis al genoeg gedoe met de verslaving van mijn zus.”
De pijn van die stilte openbaart zich meestal niet meteen, maar pas veel later: in relaties, op het werk, in hoe iemand naar zichzelf kijkt. Broers en zussen dragen de verslaving vaak net zo goed mee, alleen blijft hun bijdrage en hun verdriet vaak verborgen.
Daarom mijn oproep: ben jij zo’n broer of zus en wil je je verhaal delen? Bij Stiltebreken.nl zoeken we juist jouw stem, zodat ook deze ervaringen zichtbaar en bespreekbaar worden.
Want een gezin draait niet alleen om degene met de verslaving, maar om iedereen die er deel van uitmaakt.
Beeld: Bence Szemerey via Pexels.com
Add comment
Comments