Eva is halverwege de veertig, moeder van twee kinderen en woont in het midden van het land.
Bijna tien jaar geleden scheidde ze van haar eerste man. Toen ze nog getrouwd was, ontmoette ze de man die haar tweede echtgenoot zou worden en met wie ze bijna tien jaar samen zou blijven. “Het was een ontmoeting zoals je in films ziet, maar die je eigenlijk liever niet meemaakt. Het begin was magisch, het einde een nachtmerrie.”
De ontmoeting
Het gebeurde in een kroeg. Eva was daar met haar eerste man, de eerste keer uit sinds de geboorte van haar jongste kind. Die zwangerschap was zwaar: onverwacht en getekend door een prenatale depressie. “Ik voelde me maanden als een zombie. Na de bevalling was die depressie ineens weg, en dat voelde als een bevrijding.”
En toen zag ze hém. Hun ogen vonden elkaar en er was geen weg meer terug. “Bizar, onwerkelijk. We waren allebei getrouwd, hadden allebei kinderen. En toch dacht ik: dit is hem.”
Binnen twee maanden woonde ze alleen, met haar kinderen, waaronder een baby. “Achteraf denk ik: hoe heb ik dat gedaan? Maar verliefdheid maakt blind én onoverwinnelijk.”
De beginjaren
Hij vertelde meteen dat hij niet weg zou gaan bij zijn vrouw. Zijn jeugd was getekend door verlies: een ouder die vertrok. Hij had zichzelf beloofd dat zijn kinderen dat nooit mee zouden maken. De eerste anderhalf jaar zagen ze elkaar stiekem. Daarna ging zijn huwelijk stuk.
Ze besloten officieel voor elkaar te kiezen, maar gingen niet samenwonen. Hij bleef in het oosten met zijn kinderen, zij in het midden van het land met de hare. “Latten was eigenlijk ideaal. Onze kinderen bleven in hun vertrouwde omgeving. We zagen elkaar vaak, hadden een mooie balans tussen gezin en relatie.”
De eerste signalen
In de roes van hun eerste maanden gebruikten ze samen wel eens drugs, meestal XTC. “Het maakte die wolk nog groter.” Voor Eva bleef het bij een paar keer. Hij daarentegen had “van alles” in huis. Ze noemde hem gekscherend een apotheker. “Hij had geen rem. Waar ik stopte, ging hij door.” Hij probeerde ook designerdrugs die destijds nog legaal online besteld konden worden. Soms zag Eva pakketjes bij hem binnenkomen.
Ze wist dat hij soms gebruikte als hij alleen was, maar vond het toen geen probleem. Tot dat weekend in Zeeland. Ze wilden XTC halen, maar hij kwam ook terug met cocaïne. Hij zei dat hij er een ‘weekenddeal bij de dealer’ uit had gesleept. Later die avond trof ze hem op het toilet van het hotel, zijn neus vol wit poeder. “Ik was in shock. We hadden zo’n leuke avond. Waarom dit?”
Een sluipend patroon
Zijn gebruik bleef niet bij die momenten. “Als er gelegenheid was, was het mis. Hij gebruikte nooit in mijn bijzijn, maar wel als ik er niet was, soms zelfs als zijn kinderen thuis waren.”
De signalen waren duidelijk: onbereikbaarheid, afspraken afzeggen, smoezen. Soms zag ze hem na dagenlang gebruik terug, uitgeput, grauw, onherkenbaar. “Wat me het meest pijn deed, was de leugenachtigheid. Het geheimhouden, manipuleren, ruzies maken om vrij spel te creëren.”
Hij maakte bewust ruzie om weg te kunnen gaan. Soms zei hij: ‘Jouw schuld, ik ga naar huis’, zodat hij kon gebruiken. En als zij grenzen stelde, draaide hij het om: dan beweerde hij dat hij juist stress kreeg van háár en daarom gebruikte.
Therapie, maar niet doorzetten
Ze probeerden alles: therapeuten (een vrouw uit Ierland, een vooraanstaande therapeut uit Nederland), interventies samen met zijn zus en beste vriendin, meetings van Narcotics Anonymous. “Hij kwam nooit verder dan stap 4 van het 12- stappenprogramma. Yoga, boksen… het werd geprobeerd, maar nooit volgehouden. Naar een kliniek gaan weigerde hij: ‘Daar ben ik niet erg genoeg voor.’”
Hij bagatelliseerde zijn gebruik omdat het “maar af en toe” gebeurde. Hij functioneerde goed op zijn werk, wat het voor hem makkelijk maakte om het probleem kleiner te maken dan het was.
Trouwen, ondanks alles
Ondanks de donkere wolken trouwden ze. “Een jaar eerder was het gebruik al een probleem. Maar we spraken veel niet uit, dronken liever samen een glas wijn. Dat liep soms uit de hand. Het was ook verdoven.”
De relatie kreeg een patroon: periodes van ruzie en afstand, dan weer kortstondige ‘leuke jaren’, gevolgd door nieuwe drama’s. “Ik heb meerdere keren geprobeerd te stoppen, maar ik was ook verslaafd aan hém. Binnen vijf minuten was ik weer verliefd. Ik moest hem blokkeren om mezelf te beschermen.”
Soms waren er ook prachtige momenten. Een vakantie in de Dominicaanse Republiek, een week lang zonder alcohol en drugs. “Dat liet zien hoe het óók kon zijn. En mijn kinderen waren dol op hem. Hij zei vaak dat ik zijn vangnet was, degene die zijn mateloosheid kon temperen.”
Het kantelpunt: zijn zieke kind
In december 2022 kregen ze de diagnose: één van zijn kinderen had een ernstige ziekte. “Het was verschrikkelijk. Ik ging mee naar ziekenhuisbezoeken, was er veel. We konden goed met elkaar opschieten.”
Eva zag ook het gevaar: hij kon niet omgaan met emoties, gebruikte drugs om te verdoven. Ze stelde voor om de aanwezigheid van hun kinderen op elkaar af te stemmen, zodat ze vaker samen konden zijn. “Hij vond het allemaal overdreven. Maar ik dacht: als er ooit een moment is om het om te draaien, is het nu.”
In plaats van minder te gebruiken, werd het erger. Hij gebruikte nu ook als Eva erbij was. Hij haalde haar niet op zoals afgesproken, zat tegenover haar en ontkende onder invloed van drugs te zijn, urenlang. Het breekpunt kwam toen hij zwaar onder invloed bij haar thuis stond, waar haar kinderen bij waren. Ze nam hem mee naar buiten en zei: “Nu is het klaar. Jij gaat eerlijk vertellen waarom we uit elkaar gaan.” Hij beloofde het, maar deed het niet.
De breuk en nasleep
Op haar verjaardag, in de lente van 2023, stuurde hij berichten in groepsapps: “Eva en ik zijn niet meer bij elkaar, vraag maar aan haar waarom.” Hij zette haar zelfs uit de appgroep met updates over zijn zieke kind, precies waar hij haar het meest kon raken. “Het was pijnlijk en kinderachtig. Maar mijn omgeving zag nu hoe ziek hij was.”
Ze vertelde het aan meer mensen. Ook aan haar kinderen. “Ze waren opgelucht. Mijn oudste zei: ‘Nu snap ik het. Alles voelde altijd zo vaag.’” De smoesjes vielen weg. Soms had ze dingen verzonnen om zijn afwezigheid te verklaren. Op een dag zei haar dochter: “Heeft hij nou weer een motorrijles? - het teken dat ze het doorhadden.
Na de breuk stuurde hij ook nare berichten naar familie en vrienden, precies op haar verjaardag. Maar er was ook opluchting: “Het was er eindelijk uit. Ik hoefde het niet meer te verbergen.”
Loslaten
Sinds april 2023 heeft ze hem niet meer gezien. Ze blokkeerde zijn nummer, verbrak al het contact. Kort ging hij ambulant in behandeling, maar toen vroeg de kliniek haar een ‘schadebrief’ te schrijven. Eva weigerde. “Ik zei: je bedoelt zeker dat jij míj een schadebrief schrijft.”
Ze zag hem later via een foto alweer met een glas whiskey. “Dit verhaal zal nog jaren doorgaan, maar zonder mij. Ik voel me bevrijd. Ik ga steeds meer geloven dat ik nooit meer terugga.”
Sterk blijven
Eva is trots dat ze altijd financieel en praktisch op eigen benen heeft gestaan. “Mijn kinderen hadden altijd een stabiele thuisbasis. Ik heb ze laten zien dat je voor jezelf kunt zorgen.”
Op haar werk, als commercieel manager, heeft ze nooit een dag verzuimd. “Privé houd ik strikt gescheiden. ‘Drugsverslaving’ klinkt zakelijk nog zwaarder dan ‘alcoholverslaving’. Ik wilde dat stigma niet.”
Haar boodschap aan naasten
“Praat erover. Verslaving is eenzaam, voor de gebruiker én voor de naaste. Zoek hulp, stel grenzen, volg je intuïtie. Mooie woorden en beloftes kunnen je jaren vasthouden, maar kijk naar gedrag, niet naar woorden.
Zoek ook zelf hulp. Praat met mensen die je vertrouwt. Hoe eerder je het deelt, hoe sneller je ziet wat er echt speelt. Vergeet niet: je kunt iemand niet redden die zichzelf niet wil redden.”
Beeld: Karolina Grabowska via Pexels.com
Add comment
Comments