Liefs uit Londen – hoe drank alles kapotmaakte

Het indringende verhaal van Lana en Dean - een strijd tussen verlangen en verwoesting. Na 10 jaar doorbreekt Lana de stilte.

 Deel 1 - Verliefd op Londen. En op Dean

Het begin van een zware reis

“Ik gebruik vaak zwartgallige humor om dingen wat lichter te maken. Dat is hoe ik ermee omga. Want dit verhaal... is niet bepaald licht.”

Lana is 33 als ze haar verhaal vertelt. Maar het begint allemaal 17 jaar eerder, op haar 16e, tijdens een schoolreis naar Londen.

“Vanaf dat moment was ik verkocht. Verliefd op die stad. En dat is nooit meer overgegaan.”

Terug naar Londen voor stage

Die liefde brengt haar op 23-jarige leeftijd opnieuw naar Londen, nu voor een stage. Ze studeert communicatie in Eindhoven, heeft al een fotografieopleiding gedaan en vertrekt samen met een studiegenoot. Niet bij hetzelfde bedrijf, maar wel in dezelfde stad.

“Ik liep stage bij een fotostudio in Fulham, vlakbij het Chelsea Stadion. Dat paste perfect: communicatie én fotografie. Amanda, mijn stagebegeleider, was een zestiger met een hippe vibe. Haar studio zat in een typisch Londens verzamelgebouw met allemaal kleine bedrijfjes.”

Ontmoeting met Dean – een man met een verleden

In die studio werkt ook een man, Dean.

“Hij zat in hetzelfde kantoor. 11 jaar ouder. Hij was stil en onopvallend. We zeiden elkaar netjes gedag, maar dat was het. Pas na 3 dagen zag ik dat hij maar één arm had. Zo goed functioneerde hij. Dat viel me toen pas op.”

Lana’s stagebegeleider, Amanda, blijkt behalve creatief ook een matchmaker. “Op een dag vroeg ze: ‘Wat zou je ervan vinden als Dean je mee uit vraagt?’ Ik kende hem nauwelijks, maar ik dacht: waarom niet. Dan zie ik wel wat het wordt.”

Verslavingsverleden

Het wordt iets en het wordt veel meer dan ze ooit had gedacht.

Hun eerste date is raak. Voor het eerst praten ze echt, het klikt. Er volgt een tweede date en een derde.

“Dean was leuk. Echt leuk. En heel open. Al snel vertelde hij dat hij een alcoholist in herstel was. Al 6, 7 jaar nuchter. Daar was hij eerlijk over. Hij schaamde zich er niet voor. En Amanda kende hem goed, dus ik vertrouwde het.”

Een verleden vol pijn

Langzaam leert Lana meer over zijn verleden. Dean had een zware jeugd. Zijn vader overleed toen Dean nog maar een kind was. Zijn moeder enkele jaren geleden aan kanker. Zijn zus, verslaafd geraakt na een maagverkleining, was overleden aan alcohol.

“Hij had echt een ***leven gehad. Zelf had hij ook jarenlang gezopen, geblowd, gegamed. Maar toen ik hem leerde kennen, was hij dus al 6-7 jaar clean. En daar was hij streng in. Nuchter zijn was heilig.”

Het nichtje

Dean zorgt ook deels voor het kind van zijn overleden zus, zijn nichtje Nora. Ze is 15 jaar.

 “Haar vader zat in de gevangenis. Dean was haar veilige haven. Doordeweeks woonde Nora in een pleeggezin. Elk weekend nam Dean haar mee op pad. Ze belde hem als er iets was. Eigenlijk was hij meer haar vader dan haar oom.”

Lana en Nora kunnen het goed vinden.

“Ik was maar een paar jaar ouder, dus we zaten dicht bij elkaar qua energie. Ik voelde me al snel niet alleen Deans vriendin, maar ook een soort grote zus voor Nora.”

Toekomstplannen

De stage duurt tot juni. Daarna moet Lana terug naar Nederland voor school. Maar ze besluiten de relatie niet te stoppen.

“We probeerden lange afstand. Hij in Londen, ik in Brabant. Eerder had ik ook een langeafstandsrelatie gehad. Dit konden we wel aan.”

Ze zien elkaar 1 à 2 keer per maand. “Niet makkelijk, maar het werkte.”

In februari keert Lana terug naar Londen voor haar minor. Dean woont in het huis van zijn moeder. Officieel is het deels van hem, deels van Nora, maar zij is minderjarig, dus hij woont er. “Hij verhuurde een kamer, maar er was ruimte zat. Dus ik trok bij hem in.”

Het leven samen bevalt. Ze eten samen, praten, lachen. Er is liefde, vertrouwen, toekomst. “We hadden onze strubbelingen die elke relatie heeft, maar het voelde goed.”

En dan sluipt er iets tussen hen in wat ze niet meteen herkent, maar dat later haar hele fundament onderuit zal halen.

Deel 2 - De eerste scheuren

Een kans om in Londen te studeren

Februari 2016. “Ik moest een minor volgen en ja, als ik de kans kreeg om naar Londen te gaan, pakte ik die met beide handen aan. Waarom zou ik het in Nederland doen, als Londen mijn stad is?”

Dean woonde in het huis dat hij van zijn moeder had geërfd. Hij verhuurde één kamer, maar er was genoeg ruimte voor Lana om bij hem in te trekken. Zo gebeurde het ook: van februari tot juni woonde ze er, ging ze naar school, en het leek allemaal prima te gaan.

“Tuurlijk, we hadden onze struggles, zoals elk koppel, maar het was niet slecht. Het voelde gewoon goed, fijn zelfs.”

Eerste tekenen van onrust in de zomer

Toen kwam de zomer. Lana’s vriendin Milou kwam op bezoek. Ze hadden een paar dagen samen gepland in Londen, gevolgd door een trip naar Edinburgh. Alles was geregeld, Milou kon in de logeerkamer slapen. Maar die dag merkte Lana iets vreemds.

“Dean was anders dan anders. Afwezig, wat vreemd. Toen we thuiskwamen, was het bed nog niet opgemaakt, terwijl ik dat had gevraagd. Hij was warrig.”

Die avond escaleerde het. Er ontstond ruzie, maar wat Dean zei leek nergens op te slaan. Lana dacht nog niet aan alcohol. Dean was altijd streng geweest; nuchter blijven was voor hem heilig. Geen druppel alcohol, echt niets.

“Later die avond pakte hij een spuitbus en kalkte mijn naam en een hart op de muur. Hij zei dat het een grap was, maar voor mij voelde het als chaos. Die muur moest nog geschilderd worden, de kleur was nog niet eens gekozen. Ik snapte het niet meer.”

Het besef dringt langzaam door

Pas later hoorde Lana dat Dean die dag toch gedronken had, maar ze had het toen niet door.

De volgende ochtend vertrokken Lana en Milou naar Edinburgh. Lana probeerde haar zorgen van zich af te schudden en stuurde Dean appjes, maar kreeg geen reactie. Geen woord. Uit bezorgdheid appte ze zelfs zijn beste vriend, maar ook hij had niks gehoord.

“In Edinburgh was ik niet met plezier bezig, maar alleen maar met zorgen en boosheid. Wat was er aan de hand? Pas toen drong het tot me door: hij had gedronken. Niet één seconde had ik dat eerder gedacht.”

Uiteindelijk belde Dean terug, vanuit een pub. Zijn stem klonk vaag, hij gaf warrige excuses: de telefoon was leeg, hij had hem aan de oplader gelegd, allemaal onlogische verhalen.

“Toen kwam het eruit: hij had gedronken.”

Hij vertelde over mondwater, dat hij per ongeluk de alcoholhoudende versie had gepakt. Dat zou het begin van alles zijn geweest. Hij zei dat hij de fles had leeggegooid, maar daarna ging het mis.

“Ik geloofde er niks van. Nuchter zijn was heilig voor hem. Zelf een dessert met een drupje alcohol nam hij niet. Dit klopte niet.”

Deans woorden sloegen in als een bom. Het vertrouwen, dat zo stevig leek, begon te barsten. Lana voelde dat er iets fundamenteel veranderde.

Deel 3 - Terug naar Londen

Een angstige ontdekking

Toen Lana terugkeerde uit Edinburgh, ontdekte ze dat ze haar huissleutel was vergeten. Geen probleem, dacht ze, Dean zou immers gewoon thuis zijn. Maar toen ze aanbelde, deed hij niet open. Ze bonkte, riep zijn naam, maar er kwam geen reactie. In paniek belde ze de politie en vertelde hun dat Dean epilepsiemedicatie gebruikte. De agenten besloten de deur te forceren en vonden Dean laveloos op bed, duidelijk dronken.

Regie nemen in chaos

“De ambulance kwam en ik nam de regie. Zo bleef ik zelf in controle,” vertelt Lana. Ze bracht haar vriendin Milou onder bij een vriend en boekte zelf een hotel. “Bij de receptie hoorde ik dat er alleen nog een kamer met twee aparte bedden vrij was. Het maakte me niet uit. Ik wilde gewoon weg, weg van hem.”

Ik trek hem er wel uit, dacht ze nog

De volgende dag keerde ze terug naar het huis. Dean was wakker, maar nog lang niet nuchter. Lana hoopte nog dat ze hem kon redden. “Ik dacht: onze liefde is sterk genoeg, ik trek hem er wel uit.” Maar hij gleed steeds verder weg. Al snel vond ze een fles wodka, verstopt bij de trap. Amanda, haar stagebegeleider en ook Deans werkgever, vond zelfs nog een tweede fles. “Ik heb dit eerder meegemaakt,” zei ze. “Je kunt hem niet vertrouwen, hij verstopt zijn drank overal.”

Lana zocht het hele huis af, zelfs de spoelbak in het toilet, maar vond verder niets. Toch wist ze genoeg. Dean loog, probeerde het goed te praten met het verhaal over mondwater: alsof het hem overkwam, alsof het geen bewuste keuze was. Maar Lana doorzag de manipulatie. “Dit was geen ongeluk, het was vermomde onschuld.”

Toen ze hem confronteerde met zijn drankprobleem, zweeg Dean. Lana wist toen al dat het slecht zou aflopen.

Lana vertrok. “Ik huilde alleen maar. En voelde me zó dom. Hoe kon ik dit niet eerder hebben gezien?”

Ze nam al haar spullen mee, al was het een chaos. “Ik had zoveel meegenomen na een half jaar samenwonen. Door de stress paste het niet eens in een koffer.” Ze kwam zo’n anderhalve week bij vrienden terecht.

Hoewel ze haar vlucht terug naar Nederland had geboekt, probeerde ze deze nog te verzetten. “Maar het was hoogseizoen, dus dat lukte niet. Uiteindelijk dacht ik: laat maar, ik blijf nog even bij vrienden.”

Ondanks alles hield ze contact met Deans vrienden, zoals Amanda. Toen gebeurde er iets onverwachts: Dean stopte met drinken, ‘cold turkey’. Ze begonnen langzaam weer contact te zoeken, appen, bellen, skypen. “De liefde was nog niet voorbij, dat voelde ik heel duidelijk.”

In oktober zagen ze elkaar weer. Alles leek goed, plannen werden gemaakt.

Lana vertelt: “Ik ben 14 december jarig, Dean kwam voor mijn verjaardag naar Nederland in 2016. We hadden afgesproken kerst apart te vieren. Tussen kerst en oud en nieuw zou ik naar Londen komen. Dan zouden we met Nora, zijn nichtje, en een goede vriend een verlaat kerstdiner houden. Oud en nieuw vierden we in Londen.”

Kerstavond had ze zich anders voorgesteld

Maar op kerstavond sloeg de sfeer om.

“Ik was met Dean aan het appen en hij klonk vreemd, incoherent. Toen hij belde, begon hij onzin uit te kramen. Ik vroeg hem: ‘Heb jij gedronken?’ Hij gaf het toe.”

Het ergste vond ze dat Nora erbij was, toen 16 jaar oud. Zij lag half te slapen op de bank, maar hoorde het gesprek. “Ze vroeg hem: ‘Heb jij gedronken? Serieus? Zit je daar te lachen terwijl je gedronken hebt?’ Dat raakte me enorm. Ik voelde meteen: ik moet haar daar weghalen. Dean zou haar nooit iets aandoen, maar ik voelde dat het mijn verantwoordelijkheid was om haar te beschermen.”

Lana regelde op afstand dat Nora veilig thuiskwam. Ze vroeg Dean haar te helpen dit te organiseren en zorgde ervoor dat een vriendin Nora opving. “Ik hing aan de lijn met Dean, vroeg: ‘Waarom heb je gedronken?’ Hij had geen goed excuus.”

Lana was woedend. Ze haalde een ring die ze had gekregen van Dean van haar vinger en gooide hem weg. “Ik wilde zijn ring niet meer dragen.”

Haar ouders hoorden de ruzie en waren er kapot van. “Ze zeiden: ‘Oh nee, niet weer.’ Het was kerstavond, en ik was er helemaal kapot van. Waarom gebeurde dit opnieuw? We hadden het toch zo duidelijk besproken?”

Lana was zelfs met Dean meegegaan aan AA-meetings. “Ik zei: als je je therapeut niet wilt zien, dan gaan we naar meetings. Ik zal met je meegaan, je steunen, als je maar niet drinkt.” Het leek te helpen, maar uiteindelijk dus toch niet.

Ze besloot die avond niet naar Engeland te vliegen. “Ik negeerde zijn telefoontjes, maar bleef in contact met zijn vrienden. Er was een probleem, want ik moest ook nog mijn afstudeerstage in Londen doen. Die stond al vast voor april, dus ik had nog 4 maanden om andere huisvesting te regelen.”

Deel 4 - De terugkeer, het ontwaken en de leugen

Zoeken naar een woonplek in Londen

Het vinden van een woning in Londen was niet makkelijk, vertelt Lana. “Dat is juist het lastige in Londen, een plek huren”. Uiteindelijk dacht ze een plek te hebben gevonden. Maar op de laatste dag van die week bleek het ineens niet door te gaan. Dat was een flinke teleurstelling.  Begin maart was Dean weer redelijk snel nuchter en zijn leven leek weer op orde. Ze hadden nog wel contact, niet zo innig als vroeger, maar de liefde was zeker niet voorbij.

“Begin maart ben ik weer naar Londen gegaan, met het plan om ter plekke een woning te zoeken. Vanuit het buitenland via internet is dat namelijk onmogelijk.”

Op de eerste avond daar, terwijl ze met een vriend afsprak, stuurde Dean haar een bericht. Of ze ‘s avonds om tien uur wilde afspreken. Het was hun eerste ontmoeting in drie maanden. “We vielen elkaar meteen in de armen. Die liefde was er gewoon nog. Hij huilde zelfs, hij had zoveel spijt. Dat raakte me, ik dacht: ik hou nog steeds heel veel van jou.”

Maar het geluk was van korte duur. De woning waar ze dacht te kunnen intrekken, ging niet door. “Dat was ongeveer op de laatste dag dat ik er was. Stage was geregeld, maar ik had geen plek meer.”

Terug bij Dean

Als alternatief bleef de logeerkamer bij Dean een optie. “Het leek toen ook een logische keuze. Mijn ouders zeiden: als jij denkt dat het goed is, moet je het doen. Mijn vrienden vonden het ook prima. Dus in april begon ik aan mijn stage en ik verbleef bij Dean.”

De logeerkamer werd al snel meer. Avonden samen eten, films kijken. En voor ze het wist, sliepen ze weer in hetzelfde bed.

De weken daarna verliepen rustig. Dean hervatte zijn werk, Nora kwam weer over de vloer en Lana probeerde zich op haar studie te richten. Maar ergens voelde ze een onrust. “Alsof ik op eieren liep.”

Het Songfestival, het gaat weer mis met Dean

Dan brak de woensdag voor het Songfestival-weekend aan. Dean was weer ‘anders’. Lana merkte het aan hem. Hij gedroeg zich vreemd en onlogisch, maar hij had niet gedronken. Toch merkte ze duidelijk dat er iets aan de hand was.  “We zouden die avond een filmpje kijken. Hij zei dat hij thee ging maken, typisch Engels, verslaafd aan thee, het was een grap die altijd terugkwam.”

Maar hij bleef lang weg in de keuken. Lana kreeg het benauwd. Toen ze ging kijken, stond Dean tussen koelkast en aanrecht, met een rood aangelopen hoofd, totaal afwezig.

“Ik vroeg: ‘Wat is er aan de hand?’ Toen zag ik die blauwe bus met rode dop en gele letters. Het was aanstekervloeistof.”

Ze schrok. Wat Dean deed, was extreem gevaarlijk. “Als je dat snuift, krijg je een korte high. Je wordt rood, begint te zweten, en weet binnen dertig seconden niks meer. Niet slim en heel schadelijk.”

Op dat moment zaten er Spaanse huurders boven. Lana schreeuwde het uit, vertelde hem dat het klaar was. “Dean zei: ‘Maar ik drink toch niet?’ Zucht… typisch verslaafdenlogica. Ik heb zo hard geschreeuwd dat het een wonder was dat de politie niet kwam.”

Lana voelde dat het echt voorbij was. “Dit doe ik niet meer. Het is klaar.”

Maar ze had wel een dak boven haar hoofd nodig. Dus bleef ze op de logeerkamer. Ze deed de deur op slot, niet omdat ze bang was, maar omdat ze haar stukje huis ‘heilig’ wilde houden.

De volgende dag ging ze werken. Haar stagebegeleider was jong, maar begripvol. “Ik probeerde me te focussen. Werk was mijn uitvlucht, mijn afleiding.”

Die vrijdag kwamen Milou en Jesse naar Londen. Ze zouden samen het Songfestival kijken. Lana sliep op de logeerkamer, de rest beneden. Ondanks alles hadden ze een leuke vrijdag en zaterdag.

Maar zondagavond veranderde alles. Ze kwamen terug van een dagje uit en Dean had keiharde muziek aanstaan. Lana vroeg hem naar boven te gaan. Dean had nog niet gedronken, maar de spanning was voelbaar.

Later praatten ze intensief. Lana zei tegen Dean dat hij professionele hulp nodig had. “Ik zocht klinieken en opties op. Maar in Engeland is het moeilijk en duur. Hij zat officieel ook in de bijstand.”

Ze spraken af samen hulp te zoeken. “We huilden tranen met tuiten, vielen compleet uitgeput in elkaars armen. Dit was absoluut het meest intense en oprechte gesprek dat ik in tijden met hem had. Ik geloofde echt, vanuit heel mijn hart, dat dit het keerpunt was, dat dit gesprek de doorbraak naar genezing was. We wilden elkaar niet kwijt, maar de pijn en de zwaarte van alles maakten het bijna ondragelijk.”

De angstige ontdekking in de badkamer

Dean zei dat hij in bad ging. Lana ging naar Milou en Jesse om alles te vertellen. Toen ze terugkwam, klopte ze op de deur van Dean, maar kreeg geen antwoord. De muziek stond nog aan.

Ze schakelde via haar telefoon de bluetooth speaker uit en klopte opnieuw. Nog steeds geen reactie. De deur was op slot. Lana trapte hem open.

Wat ze zag, staat op haar netvlies gebrand: Dean lag in bad, met twee flessen aanstekervloeistof naast zich. Hij zweefde bijna.

“Een split second dacht ik: wat als ik je onder water duw? Maar dat deed ik niet.”

In plaats daarvan sloeg ze hem keihard in zijn gezicht. “Dat was het moment dat bij mij de knop omging. Ik was er klaar mee.”

Ze schreeuwde hem toe: “Wat denk je wel niet? Hoe durf je?”

Daarna belde ze haar ouders. “Het was echt klaar. Ik had geld nodig om hier weg te kunnen.”

Met hulp van Milou en Jesse regelde ze snel een nieuwe woning. In het kleine studioflatje, te duur en te krap, maar het was iets. Lana voelde een sprankje hoop.

“Op dat moment geloofde ik misschien toch in iets hoger dan mezelf. Misschien is er een God, want dat ik zo snel iets vond in Londen was een wonder.”

Deel 5 - Loslaten en de strijd om rust

Een nieuw begin met angst en onzekerheid

Na haar verhuizing in Londen raakte Lana even haar houvast kwijt. “Ik weet niet eens wat ik die dag gedaan heb. Ik ben door de stad gedwaald, het is allemaal wazig. ’s Avonds ben ik naar mijn nieuwe plek gegaan en heb ik eten besteld bij een van mijn favoriete afhaaltentjes vlakbij.” Het voelde vreemd en onwennig, maar ze moest door.

Op dinsdag pakte ze haar spullen en woensdag kon ze eindelijk haar nieuwe woning betrekken. “Het was echt een opluchting. Donderdag ben ik gewoon weer gaan werken, deed mijn ding en probeerde Dean compleet los te laten.”

De aanhoudende greep van de verslaving

Maar Dean liet haar niet los. Al snel begonnen de appjes binnen te komen. “Waarom ben je weggegaan? Wat is er aan de hand?” Het werd duidelijk dat hij weer had gedronken, zijn berichten schoten van lief naar kwetsend en weer terug. “Hij was zo dronken dat hij zelf niet eens meer wist wat er was gebeurd. De appjes varieerden van ‘Ik hou van je’ tot de meest beledigende dingen.” Lana besloot resoluut: “Patsboem, nummer geblokkeerd. Geen contact meer.”

Ondertussen stond Nora, Deans nichtje, voor een grote verandering: ze zou verhuizen van haar pleeggezin naar een semi-zelfstandige woonvorm. “Dean kon er niet voor haar zijn, en ik was emotioneel ook niet in staat om dat te doen.” Daarom vroeg Lana Amanda om hulp: “Kun je alsjeblieft iets voor haar doen? Ik weet niet hoe het verder moet.”

De strijd tussen loslaten en betrokkenheid

Lana bleef niet alleen in haar strijd. Ze vond steun bij een goede vriend van Dean, die haar door die moeilijke tijd hielp. “We gingen vaak samen naar een Indiaas restaurant. We waren er zo vaak dat ze me al niet eens meer een menukaart gaven.” Toch worstelde Lana met zichzelf. “Ik had geen behoefte om Dean echt te zien, maar ik had wel die controlebehoefte om te weten hoe het met hem ging.” Die drang om op de hoogte te blijven gaf haar een gevoel van grip in de chaos. Het was een voortdurende strijd tussen loslaten en vasthouden, tussen zelfbescherming en betrokkenheid.

Giftige berichten

Begin juli ging Lana even terug naar Nederland. Op een zonnig terras in Maastricht zat ze met Milou en een andere vriendin toen ineens via Skype berichten binnenkwamen van Dean. “Hij begon met ‘Kunnen we praten? Ik mis je, ik hou van je.’ Maar al snel werden die berichten giftig: scheldpartijen, dreigementen, psychologische oorlogsvoering. Hij wist precies waar hij mij kon raken, bijvoorbeeld opmerkingen over mijn gewicht. Dat was iets waar ik sowieso al onzeker over was.”

Contactverbod en straf

Terug in Londen werd de situatie onhoudbaar. Lana besloot aangifte te doen tegen Dean. “Hij bleef maar mailen, stalken. Meer dan zestig berichten in twee uur tijd, allemaal vol haat en liefde. Ik wist niet meer wat ik ermee aan moest.” De politie nam het serieus en adviseerde haar een contactverbod aan te vragen.

Ondanks die maatregelen bleef Dean doorgaan met zijn mails en dreigementen. Hij sprak zelfs dreigementen uit tegen vrienden van Lana. “Hij dreigde dat hij iemand voor zijn kop zou schieten met een luchtbuks. Ik heb het nooit heel serieus genomen, maar het ging te ver.”

Op een gegeven moment werd Dean opgepakt. Hij zat een weekend in de cel en moest maandag voorkomen. Lana werd gevraagd voor een uitgebreide verklaring op het politiebureau. “Ik vertelde mijn hele verhaal, liet alle mails zien. De agent was serieus en zei dat Dean een contactverbod en gebiedsverbod kreeg. Als hij zich niet aan de regels hield, moest ik meteen bellen.”

Dean bekende schuld en kreeg een voorwaardelijke gevangenisstraf van 25 maanden. Daarmee leek de strijd te stoppen, maar de impact bleef diep bij Lana.

“Het was een zware tijd, maar ik voelde dat ik eindelijk een grens had getrokken. Het ging om mijn veiligheid en rust. Ik was klaar met de chaos.”

Deel 6 - De leegte na de storm

Eenzaam

Na haar verhuizing voelde Lana zich diep eenzaam. “Ik was echt helemaal alleen. Ik had wel wat vrienden in Londen, maar dat waren niet de mensen met wie je zulke dingen deelt. Mijn enige afleiding was mijn werk.” In de weekenden probeerde ze wat leuke dingen te doen, maar het bleef knagen. “Ik belde mijn ouders huilend op en zei: ‘Ik heb een kutdag gehad.’ Mijn moeder vroeg of ze me moest komen halen, maar ik wilde mijn stage afmaken. Londen was mijn tweede thuis.”

Wat nu?

Lana had met Dean plannen gemaakt om na haar afstuderen in Engeland te blijven wonen. “Door Brexit werd dat lastiger, maar toen was het nog redelijk haalbaar. Ik sprak twee talen, was goed inzetbaar en het voelde als mijn toekomst.” Haar ouders waren bezorgd, haar vader zelfs zo kwaad dat hij overwogen had om naar Londen te reizen om Dean eens flink aan te pakken. “Die week na alles lag ik depressief in bed, gordijnen dicht, alleen maar verdriet.”

Toch sleepte ze zichzelf erdoorheen, maakte haar stage af en hield contact met een paar vrienden. Op de laatste avond voordat ze terug naar Nederland zou gaan, sprak ze met een vriend van Dean bij het Indiase restaurant waar ze zo vaak kwam. “We wilden het afsluiten. Toen zei die vriend ineens: ‘Ik ben Dean net tegengekomen. Hij herkende me niet eens.’ Dat was het moment dat ik besefte hoe ver hij heen was.”

Een nieuw begin

In april 2018 studeerde Lana eindelijk af, al met studievertraging door alles wat er was gebeurd. Na 5 maanden werkloosheid begon ze in oktober aan haar eerste baan. Een nieuw begin, maar het verleden bleef soms zwaar wegen.

Deel 7 - Terugkijken en loslaten

Weer terug in Londen

In september 2019 maakte Lana voor het eerst sinds lange tijd weer een reis terug naar Londen. Het was een vreemde ervaring, vooral om door haar oude wijk te lopen. De plek die ooit zo vertrouwd was, voelde nu als een vreemde wereld.

“Via Amanda hoorde ik af en toe wat over hoe het met Dean ging,” vertelt Lana. “In januari had ik Nora een bericht gestuurd via Facebook, gewoon om contact te houden.” Lana had langzaam een plek gekregen om haar ervaringen met Dean en Nora te verwerken, ook in haar dromen. “Ik verwerk heel veel in mijn slaap, en ik begon steeds meer over hen te dromen. Het gaf me een soort ruimte om het een plekje te geven.”

Angst en onmacht bij de buren

De buurvrouw van Dean had Lana verteld hoe diep Dean was afgedaald. “Hij zat in een fase waarin hij alleen maar aan het bingen was: drinken, dan weken nuchter zijn, en dan weer terugvallen in een bak ellende.”  Volgens de buurvrouw was hij zo paranoïde dat hij zich verschanste achter de vensterbank, met de hallucinante overtuiging dat er Russische tanks door de straat reden en kogels om zijn oren vlogen.

“De buren waren bang,” zegt Lana. “Dean dreigde hun scootmobiel en huis in brand te steken. Zij hebben zelfs bij de woningcorporatie aangeklopt om een andere woning te krijgen.” Het was een hel. Het huis was een slagveld: rot eten, maden, vuilniszakken vol afval en zelfs bussen aanstekervloeistof verspreid over de vloer. Nachtelijke feestjes met keiharde muziek tot in de vroege ochtend maakten het er niet beter op.

De buren werden zwaar lastiggevallen. Zo zou Dean ’s ochtends vroeg bij hen op de deur bonzen, ramen ingooien en bedreigingen uiten. “Dan bel je de politie en twee dagen later is hij weer thuis. De buren kregen er niks aan gedaan. Het ging maar door.”

Wat Lana het meest raakte, was het besef hoe diep de val was voor Dean. “De buurvrouw was de vrouw die vroeger zijn huis poetste, zijn kleren waste en kookte, nam letterlijk de rol van moeder over nadat zijn eigen moeder was overleden. Dat hij zo was afgedaald, vond ik verschrikkelijk.”

De contacten met mensen uit Deans omgeving werden steeds schaarser. “Met Deans beste vriend had ik geen contact meer en Amanda reageerde nauwelijks op mijn berichten.”

Tussen heimwee en loslaten

Toen Lana in september 2019 weer in Londen was, durfde ze haar oude straat niet in te lopen. “Ik wilde hem niet zien. Maar het voelde ook heel raar, alsof ik weer thuiskwam, en tegelijk moest ik constant over mijn schouder kijken. Ik dacht: ‘Zie ik hem? Gaat hij dronken zijn en het huis niet uitkomen?’”

Die combinatie van heimwee, angst en onrust symboliseerde precies hoe het voor haar voelde: een terugkeer naar een plek die niet meer dezelfde was en het loslaten van een hoofdstuk dat zo lang haar leven had beheerst.

Deel 8 - Het einde van Dean

Weer in Londen

In september 2019 maakte Lana haar eerste terugkeer naar Londen sinds lange tijd. Het liep vreemd, vooral door haar oude wijk. “Het voelde raar om daar weer te lopen. Die plek die ooit zo vertrouwd was, voelde ineens vreemd en onveilig.” Ze hoorde van anderen hoe diep Dean was afgedaald, hoe hij periodes had van bingedrinken, paranoia en hallucinaties. De buren waren bang en hadden de politie erbij gehaald, maar niets leek te helpen. Het huis was een chaos, een slagveld vol rotzooi en afval, met nachtelijke feesten die het leven van de buren verstoorden.

Schokkend nieuws

Weer in Nederland kwam het bericht dat haar wereld op zijn kop zette: Dean was overleden. “Via Facebook kreeg ik een bericht van een nichtje die ik niet kende. Ze vertelde me dat Dean dood was. Het voelde zo bizar. Ik heb vaak zwartgallige humor en kreeg zodoende de gedachte dat hij het nog lang had volgehouden, maar de realiteit was keihard.” Ze zocht contact met Deans vrienden, maar kreeg nauwelijks antwoord. Pas na veel zoeken hoorde ze dat hij begin december gecremeerd was.

Ze was vlakbij

Wat Lana het meest trof: zij was op het moment dat Dean overleed in Londen. “In theorie was ik nog geen 5 kilometer van hem vandaan, ik was er gewoon. En toch wist ik niets. Die wetenschap heeft me hard geraakt. Het voelde alsof er een rode dubbeldekker over me heen reed.” Hoewel ze rationeel wist dat ze geen schuld had, knaagde een schuldgevoel: “Mijn brein zei steeds: hij heeft dit gedaan omdat hij mij zag, omdat ik dichtbij was. Ik weet dat het niet zo is, maar het bleef me achtervolgen.”

De omstandigheden

Dean werd dood gevonden in zijn bed, met pillen en flessen naast zich. De politie sprak van zelfmoord, mogelijk een bewuste keuze of het gevolg van jarenlange verslaving en pijn.

Rouw vermengd met verdriet en schuldgevoel

De weken die volgden was Lana enorm van slag. Ze viel in een zware depressie en lag dagenlang op de bank, worstelend met verdriet en schuldgevoelens. Ze vond steun bij haar ouders, vrienden en collega’s, en vertelde open over haar mentale strijd. Haar manager gaf haar begrip en ruimte, wat haar hielp om langzaam weer op te krabbelen.

Toch bleef het gemis scherp. Lana beseft dat rouw geen rechte weg is, maar een hobbelige, met momenten van pijn en hoop. “Dit deel raakt me nog altijd het meest. Maar ik leer steeds beter mijn eigen kracht te vinden en met deze schaduw te leven.”

Deel 9 - De stilte breken

“Ik had tien jaar gezwegen. Tien jaar mijn verhaal bewaard. Want wie wil er nou horen dat je bent meegezogen in iemands verslaving?”

Lana vertelt haar verhaal voor het eerst aan de buitenwereld via stiltebreken.nl. Eerst twijfelt ze. Maar dan denkt ze aan al die anderen die nog midden in hun eigen nachtmerrie zitten.

“Misschien kunnen zij zich herkennen in mijn verhaal. Misschien helpt het hen om hun eigen stilte te doorbreken.”

Vandaag leeft Lana een ander leven. Ze werkt in Nederland, heeft vriendschappen waarin ze zichzelf kan zijn. En af en toe, als de herinneringen opduiken, ademt ze diep in. En zegt ze tegen zichzelf: het is voorbij, je bent veilig.

“Ik dacht dat ik hem moest redden. Maar uiteindelijk redde ik mezelf.”

Daarom deelt ze haar verhaal, om te vertellen waar herstel begint: bij jezelf.

“Je mag loslaten. Je mag kiezen voor rust, voor ruimte en voor leven.”

Lana, Augustus 2025