"Gewoon geen geld meer geven," zegt hij. "Geen smoesjes meer. De deur dicht. Hij moet maar voelen dat het klaar is. Na zes weken is hij er wel vanaf."
Ik kijk hem aan. Hij gelooft het echt.
Hij denkt dat hij in zes weken kan rechtzetten wat jaren geleden al scheefgroeide.
Dat hij met strakke regels en “harde liefde” een verslaving kan "fixen".
Hij ziet niet hoe verslaving langzaam alles overneemt, hoe het elke afspraak, elk gesprek, elke blik besmet. Bij de verslaafde en bij de naaste.
Hij kent de eindeloze nachten niet waarin je naar je telefoon ligt te staren.
Hij kent de ochtenden niet waarin je wakker wordt met een sprankje hoop dat vandaag misschien anders zal zijn, om vervolgens te merken dat dat niet zo is.
Hij heeft geen idee hoe je langzaam kleiner wordt, voorzichtiger, stiller. Hoe je jezelf verliest in het proberen te redden van iemand die daar niet aan toe is.
Hij wil oplossen. Ik wil overleven.
Ondertussen sluipt codependentie je leven binnen. Heel geleidelijk, totdat je merkt dat je eigen grenzen al lang verdwenen zijn.
Niemand “piept anders” na zes weken.
De verslaving blijft. De stilte ook.
De vraag die overblijft is: hoe blijf je zelf staan terwijl je blijft hopen dat hij ooit kiest voor herstel?
Daar gaat het over bij stiltebreken.nl.
Niet over fixen. Wel over jouw ruimte terugpakken. Over weer voelen dat jij leeft, los van de ander.
