Vandaag deel ik met toestemming een stukje van het verhaal van iemand dicht bij mij staat. Het verhaal van mijn kind.
“Het leven van een verslaafde draait vaak om zelfmedelijden. Dat gold ook voor mij.
Mijn dagen verliepen volgens een vast patroon en in het weekend, als ik vrij was van school of werk, was het nog extremer.
Ik werd wakker, maar voelde me zelden uitgerust. Vaak viel ik meteen weer in slaap, en dat herhaalde zich soms meerdere keren op één dag. Pas laat in de middag kwam ik echt mijn bed uit.
Opstarten betekende: koffie, een paar uppers om wakker te worden, en een joint om de “scherpe randjes” af te vlakken. Op vrije dagen was het dan vaak al drie of vier uur ’s middags.
Vooruit plannen? Geen sterk punt als je leeft met een verslaving. Ontelbare keren stuurde ik vrienden een bericht om iets af te spreken, maar reageerde ik pas uren later op hun antwoord. Tegen die tijd hadden ze vaak al andere plannen. Terecht.
Boos en teleurgesteld in mezelf omdat ik weer een dag had verprutst, gooide ik er nog maar meer drugs tegenaan. Ongeremd en tot diep in de nacht. Als ik dan eindelijk naar bed wilde, lukte slapen natuurlijk niet vanzelf. Dan maar een mix van alcohol en downers om mezelf knock-out te krijgen.
En zo begon de volgende dag weer duf, moe en futloos.
Deze cyclus herhaalde zich vijftien jaar lang. Dag in, dag uit. Vooral de verspilde weekenden gingen me steeds meer tegenstaan. Maar ook het constante balanceren tussen uppers en downers eiste langzaam maar zeker zijn tol.
Het duurde tien jaar voordat ik het patroon überhaupt begon te zien. Tien jaar van verdoven en zelfmedelijden. En nog eens vijf jaar voordat ik mijn eerste poging deed om af te kicken…”
__________________________________________________________________________________________________________________________________
Mijn zoon deelt dit verhaal omdat hij anderen wil helpen. Omdat hij weet hoe zwaar het is om in stilte vast te zitten.
Heb je een vraag hierover? Of wil jij ook de stilte breken? Als naaste of als verslaafde? Neem contact op.
Want hoe moeilijk het ook is, er komt een moment dat je in de spiegel kijkt en inziet: zelfmedelijden of lijden in stilte houdt je gevangen. Alleen jij kunt besluiten om te breken met die cirkel.