Dat appje kwam vaak. Begin van de middag. Altijd vriendelijk geformuleerd, alsof het ging om een gewoon boodschapje, zoals brood of fruit.
Maar ik wist precies wat het betekende: Vieux. Eén fles per dag drink hij, aangelengd met wat cola. En ik was degene die het vaak moest halen bij de slijter.
Altijd weer die schaamte. De gedachte: “Hij denkt vast dat ik het zelf opdrink.”
Ik zei natuurlijk niet: “Het is niet voor mij, maar voor mijn man. Hij is verslaafd en ik help hem aan zijn drank.”
Want dát deed ik. Ik faciliteerde zijn verslaving. “Nee” zeggen betekende dat hij boos werd. Kwaad. Ziedend. En dat wilde ik mijzelf en de kinderen besparen. Die mochten niet merken hoe de vork in de steel zat. Die probeerde ik te beschermen door te zwijgen en vieux te halen dus.
Dagelijks kwam dat duivelse dilemma: Laat ik hem woedend worden? Of loop ik “gewoon” die slijterij binnen? En betaal ik vandaag weer mee aan het verder kapotgaan van ons leven? Weet je wat? Ik fiets vandaag wat verderop naar een andere slijter die me nog niet kent.
Dat is wat codependentie doet. Je weet wat je doet. Je weet wat het kost en tóch doe je het.
Ik heb stiltebreken.nl opgericht om dit soort verhalen te publiceren, omdat het tijd is dat ze worden verteld zonder schaamte.
Herken je dit? Je mag jouw verhaal (anoniem) met me delen. Ik luister. En als jij dat wilt, schrijf ik het op. Je bent niet alleen. Laten we samen de stilte breken.
