Zo begon het. Niet met geschreeuw, maar met kleine opdrachten.
Hij wilde rust, zei hij. Kwaliteitstijd. Dus geen drukke verjaardagen en geen vriendinnen over de vloer. En dus appte ik af. Eerst één keer, toen vaker.
Ik dacht dat ik koos. Voor hem, voor de sfeer, voor de relatie en uit liefde.
Maar ondertussen wist ik zelf niet meer wie ik was met anderen en wie ik ooit was zonder hem.
Verslaving gaat niet alleen over drank of drugs. Het gaat ook over manipulatie en over controle. En over hoe je als naaste langzaam wordt losgeweekt van de rest van de wereld.
Vriendinnen haakten af. Zij waren niet boos, maar gewoon stil. En ik snapte dat wel, want ik reageerde steeds later. Of ik reageerde niet. Ik zei altijd dat ik het druk had, of dat het even niet uitkwam, of dat ik me niet zo lekker voelde.
Later begreep ik pas: dit is hoe isolatie eruitziet. Niet met deuren die dichtslaan, maar met enkel woorden die je losweken van de wereld.
Dat is wat verslaving doet, naast de fles sluipt ook codependentie erin.
Waarin je steeds meer jezelf inlevert, om de ander te sparen.
🟣 Misschien merk je dit niet bij jezelf, maar zie je het bij een collega. Iemand die stiller is dan voorheen. Meer vermoeid, minder aanwezig. Ook op het werk laat deze dynamiek sporen na, al blijft het vaak onzichtbaar.
Bij stiltebreken.nl deel ik deze verhalen. Omdat ze verteld mogen en moeten worden.
Voor degene die zich herkent. Voor wie iemand kent die steeds stiller wordt.
Een vader, een moeder, een broer, een zus, een kind of een collega.
Wil jij (anoniem) je verhaal kwijt? Ik luister. En als jij dat wilt, schrijf ik het op.
